٣٦٠

شخصا یکى از خوشحالیام موقع فیلم و سریال دیدن اینه که یکى از بازیگرا یه جایى توپوق؟! (هیچ ایده اى نداشتم چجورى بنویسم) بزنه.نه واسه این که مچش رو گرفته باشما مثلا.فقط واسه اینه که اینجورى احساس نزدیکى بیشترى با اون فیلم مى کنم.دقت کردین تو فیلما همه چى خیلى روون به زبونِ بازیگرا میاد در حالى که تو زندگىِ واقعى خیلى چیزا اون جورى نیس که واقعا باید باشه؟خیلى وقتا توپوق مى زنیم، حواسمون نیست و احتمال داره بیفتیم و ... به نظر من فیلمى که بتونه همچین حسى رو به آدم منتقل کنه ارزشمنده.و وقتى چنین چیزى رو مى بینم با خودم مى گم این یا واقعا کارگردان خوبیه یا این که دیگه خیلى اوضاع بد بوده و نتونستن یه بار دیگه این صحنه رو بگیرن، که من اکثرا اولى رو در نظر مى گیریم.یعنى کارگردانى که چنین چیزى رو در نظر بگیره ایده آل من هستش.البته حالا نه این که کل فیلم پرِ اشکال باشه، اما دیدنِ چنین اتفاقى مى تونه من رو به اون فیلم یا سریال خوشبین نگه داره.من اسمش رو مى ذارم رئالیسم در کارگردانى!اگه اسم دیگه اى داره بهم بگید.