٣٥٧

مى گن یه کارایى رو اگه تا یه زمانى انجام ندادى دیگه بهتره انجام ندى...منم باید همون وقتى که دیوونه بودم به یه نفر مى گفتم دوسش دارم.الان دیگه اونقدر دیوونه نیستم:) الان دیگه انگار زبونم دوخته شده.نمى تونم به کسى بگم واقعا دوسش دارم.الان فکر مى کنم که دیگه گذشت.هر وقت هم اون آدم یا عکساشو مى بینم، هنوز واسم سواله، هنوز بعد این همه مدت، که اونم دوسم داشت؟یا صرفا خیالات مزخرف من بود.حس مى کنم به روح عشق توهین کردم که گفتم مزخرف:))

اما مى دونى!من از این مى ترسم که یه عالم کاراى دیگه باشه که الان وقتشه و من بى خبر از همه جا دارم الان رو مى گذرونم.بعدا چجورى مى تونم خودم رو ببخشم با این همه حسرت؟؟

پ.ن : هنوز باورم نمى شه...........