جدیدا از قدم هاى جدید مى ترسم!!مى خوام به استاده ایمیل بزنم ضربان قلبم مى ره تا ١٠٠! یه هفته س مى خوام به سال بالاییه پیام بدم، اما .... مدت هاست قراره این فرماى لعنتى رو اسکن کنم بفرستم.. نمى دونم این دیگه اسمش چیه.اضطراب گرفتم!!!رسما دیوونه شدم:))
خیلى حرف دارم اما میام اینجا ساکت مى شم.
فقط این که
مى دونم باید بالاخره یه وقتى برسه خودم رو بیشتر از بقیه دوست داشته باشم.و دوست داشته شدن خودم از طرف خودم بیشتر از دوست داشته شدن از طرف بقیه برام مهم باشه.حیف که الان این طورى نیست.
+ به طرز عجیبى وقتى این جا شروع به نوشتن مى کنم خودم رو زیاد دوس دارم:)) البته اونم مى دونم چرا!!!
پ.ن : یه وبى پیدا کردم صاحبش خطرناکه به نظرم:)) جورى که ترسیدم کامنت بذارم حتى:دى
پ.ن ٢ : یعنى انقدر این مفهوم ارزش شده که تو آهنگشون هم به این که دوس دارن همه آدماى این شهر بهشون حسودى کنن (به عبارتى چششون درآد!!) اشاره مى کنن..
پ.ن ٣ : به یکى از پیج هاى خارجى که ویدیوى طنز درست مى کنن پیام دادم:)) همه ش مى رم چک مى کنم یارو جواب مى ده یا نه:)))
پ.ن ٤ : وبلاگم دقیقا مال ٢ سال پیشه.فکر مى کردم اردیبهشت تولدش باشه:)) اما الان دیدم که خرداده.دقیقا از موقعى که اون رو شناختم.اصولا نباید این همزمانى معنایى داشته باشه.اما صرفا جالبه.
پ.ن ٥ : چند وقت پیش داشتم به یه آدمى فکر مى کردم.که قبلا مى شناختم.هرچقدررر فکر کردم اسمش یادم نیومد:) این روزا همه ش به این فکر مى کنم که چقدر دیگه باید بگذره که از آدماى این روزاى زندگیم حتى در حد اسم هم یادم نیاد:)) باورم نمى شه اسم یه آدمى رو که یه زمانى برام مهم بوده فراموش کرده باشم:)
کاش منم میتونستم دو سه نفر توی زندگیم رو فراموش کنم طوری که حتی اسمشون رو هم یادم نیاد ...
بهت حسودیم شد به خاطر این ویژگی
( اشاره به پی نوشت 5 دارد )
فکر کنم اصلا درستش اینه که کم کم همینجورى بشه.آخه شاید اصلا عجیب باشه که ده سال دیگه آدماى الان رو هنوز یادمون باشه:))
اما راستش این واسه خودم هم عجیب بود:)