٢٠١ : سرگیجه

حالم خوبه.حالم خوب نیست.

همین الان از پله هاى خوابگاه میومدم بالا.تو این چند دقیقه به خیلى چیزا فکر کردم.به این که میم ٢ چقدر عوض شده.به این که چقدر آدم مودىِ حساسى شدم.به این که چقدر اشتباه کردم از اردیبهشت  تا همین حالا.به این که فکر نمیکردم به چنین غمى دچار بشم.به این که خدا همیشه یه اتفاق خوبى رو بهت نشون میده.و بعد یک امایى توى کارش میاره.به این که کاش کسى بود که میشد پیشش خودم باشم.غیر از او.کاش حداقل این جا میتونستم خودم باشم.توى وبلاگ.همیشه آخرِ روزهاى خوب غمى هست.انگار تعادل روزِ آدم باید برقرار باشد.که خدایى نکرده یک روزى نباشدکه زیادى شاد باشد.البته این حسِ ناامیدى عمرش زیاد نیست.مال همین ١ ساعت گذشته است.که رفته بودم باهاشون شام بخورم مثلا.بعد انگار کل انرژى امروز و دیروزم رو گذاشته باشم در طبق اخلاص که این ها بیان و برش دارن.دیروز روز فوق العاده اى بود.اما انگار نمیشه که همیشه داشته باشمش.همیشه این تعادل لعنتى باید برقرار باشه.به قول تو همیشه تو هر اتفاق خوبى یه جاى کار میلنگه.خیلى لنگ میزنم.یهو دلم خواست دغدغه هایم فرق کنند.مثلا بشوند پرداخت قبض برق و گاز و تلفن و ... هذیون دیگه؟درسته؟خدایا.دارم اشتباه محض میکنم.خدایا.:( خدایا خدایا خدایا.یادمه گفته بودى که هرکس به جاى پناه بردن به دیگرى با نیت خالص به من پناه آورد گره از کارش باز میکنم.هرچند همه آسمان ها و زمین و هرچه در آن هاست علیه او برخیزند.و یک روزهایى بود که من عاشق این حرف بودم.عاشق به معناى واقعى.میدونم دارم تو مشکلات، زیادى سراغتو میگیرم.اما من فقط خودت رو دارم که میدونى چى شده و چه ها که قرار نیست که بشه.و فقط و فقط تو رو دارم که میتونى دست ببرى تو کار دنیا و یکى از پیچاى این روزگار عجیب و غریبو به نفع من بچرخونى.آره فقط خودت میتونى.الانم میدونم کل قضیه یه دیوونگى محضه.اما باورت میشه چشمم به دستاته که ببینم چى میشه؟اصلا همین دو روزه زیاد اینجورى شدم.دلم میخواد ببینمت.دستمو بگیر.باشه؟:(

پ.ن : قول دادم که درس بخونم.به همه.به خودم هم...

پ.ن ٢ : http://s7.picofile.com/file/8237445950/Blackfield_My_Gift_of_Silence.mp3.html