تا امروز دقیقا یک هفته هست که هیچ خبرى ازت ندارم.به جز این که فقط هر روز چک میکنم که کى رفتى دانشگاه.کى نهار خوردى.کى آخرین خط کتابت رو خوندى.و کى خوابیدى.باز هم فردایش کى بیدار شده اى و ...
شواهد نشون میدن که سرت شلوغه.یه هفته هم کم نیست.اگه قول و قرارمون نبود همین یه هفته رو هم صبر نمیکردم و همون روز اول میپرسیدم که "حال دلت خوبه با نه؟" اما میخوام سر قولم بمونم.هرچند میترسم...اما چاره اى هم نیست.سر قولم میمونم.با این دلتنگى کنار میام.هرچند کارِ من نیست این کنار اومدنا.اما چاره اى هم نیست.نقطه نقطه نقطه.واى اگر بودى.نقطه.بذار این هم بگم که مدیون نمونم به خودم.زندگى، براى تو شدیدا واقعیه.اما من انگار هنوز میتونم با خیال راحت روى چمناى پارک دراز بکشم و آسمون رو با همه وجودم حس کنم.اما زندگى تو خیلى واقعیه.من میترسم که روزى واسه من هم واقعى میشه....
یه هفته فقط من بودم و خودم!بذار راستش رو بگم که الان از هر نوع وابستگى ى میترسم.از آدمایى که واسه "رفتن" میان به زندگیم.یه جایى خوندم که میگفت "اگه قرار نیس آدمامون بمونن...پس چرا خدا میذاره بیان تو زندگیمون؟" من اینو فهمیدم.من با تموم وجودم میدونم جوابشو.میخوام مثل این بچه زرنگاى کلاس داد بزنم "من بگم؟من بگم؟" اما هنوز موقع گفتنش صدام میلرزه.با ترس و لرز میگم که "هیچ آدمى اتفاقى نمیاد تو زندگیمون"
با این حال...من به اون روزى فکر میکنم که موهات خاکسترى شده.دست دخترت رو گرفتى و دارى قدم میزنى.من از دور میبینمت.یه حس آشنایى میاد سراغم.یک لحظه مى ایستم.حس میکنم بخشى از وجودم این جا جا مانده است.فقط یک لحظه حست میکنم و بعد...یک لحظه چشمم رو میبندم و بعد...یک لحظه اخم هایم در هم میروند و بعد...فقط یک لحظه بعد...یادم میرود کسى اینجا بوده که روزى دنیایم بوده.شاید حتى یادم هم نیاید.شاید فقط همان حس خوب باشد....تو میروى و ...منِ این روزهایمان هم هرگز به یادم نمى آید!با این حال "اتفاقى نبودى عزیزم........"
سلام خوبی؟
هووووم خیلی وقته نبودم. خیلی چیز نوشتی.
اما این یکی خیلی خوب بود خیلی نوشته خوبی بود
سلام
خوبم تقریبا:)
مرسى.خوش اومدى دوباره:))