١٧٠

یه مسئله اى هست.اونم اینه که متأسفانه یا هم خوشبختانه ذهن ما آدما منفرده.یعنى مثلا من اگه چیزى تو ذهنم باشه نمیتونم به همان صورتى که هست به شما نشونش بدم(شاید هم در آینده به یه جاهایى رسید این بشرِ دوپا!) همه مون هم میدونیم که تقریبا همیشه تو انتقال اطلاعات دچار مشکلیم.مثلا تصورى که من از یه لفظى مثل "فوق العاده" دارم با تصور یه آدم دیگه متفاوته.مثلا شاید منظور شما از فوق العاده با منظور من از شگفت انگیز یکى باشه.یا مثلا شاید تصور یه آدمى از واژه "بامزه" با یکى دیگه متفاوت باشه.و حالا هر مثال دیگه اى.این تفاوتا هم کاملا اجتناب ناپذیره و از تجربه هاى متفاوت میاد...

همه ى اینا منو به این نتیجه میرسونه که هیچ وقتِ هیچ وقت نمیشه یک رابطه ى کاملا ایده آل با کسى داشت.مثلا شما یه حرفى به دوستتون میزنید و اون پیش خودش هزار جور برداشت مختلف میتونه داشته باشه.که اصلا شاید منظور شما اون هزار و یکمى باشه که دوستتون متوجهش نشده حتى...نمیدونم درست باشه یا نه...اما اینجاست که میگن چشم ها هم حرف میزنن...اما حقیقتش من هر وقتى که خواستم با چشمم با کسى حرف بزنم موفق نبوده ام.شاید هم بقیه موفق باشن...

کل این حرفا از این جا اومد تو ذهنم که ...

تقریبا یه ماه پیش بود که از یه خواب بدى پریدم...توى خوابم دچار شیزوفرنى شده بودم.یه مردى رو میدیدم که هیچ کس جز من نمیدیدش...حتى الان هم که یادم میاد ناراحت میشم.از این که کلا مرده آدم خوبى نبود میگذرم.اما حس افتضاحى که تو خواب تجربه ش میکردم این بود که کسى جز من اونو نمیدید..و من میدونستم که مشکل روانى دارم.و این حسِ افتضاحِ افتضاحِ افتضاح رو با هیچ کس ، حتى با خونواده م، نمیتونستم در میون بذارم...

بعد از اون خواب به این فکر کردم که اگه یه روزى یه اتفاقى بیفته که فقط من متوجهش باشم...اگه مشکل روانى پیدا کنم...که با هیچ کس هم نتونم مطرحش کنم....اگه اینجورى بشه....حتى تصورش هم براى من ترسناکه.شما رو نمیدونم..مخصوصا تصور شیزوفرنى.تصور این که چیزیو حس کنم که کسى حسش نمیکنه...جنون واره.همون طور که هست...

ایست!