من با گوشى ى که فقط ٨ درصد شارژ داره و در حالى که فقط یه ساعته که از خواب بیدار شدم مینویسم(عین این انشاهاى راهنمایى شد:دى)
والا هدف خاصى از نوشتن الانم نداشتم.اما یه مسئله اى همین الان یادم اومد که بگم.و جرقه ش هم مشکل یکى از دوستام بود.
سوال: شما چقدر میتونین خودتون رو ببخشین؟یا در واقع تا چه حدى براى خودتون جاى اشتباه قائل میشین؟
از اونجایى که میخوام سریعا بپرم برم سر اصل مطلب ، باید بگم که مثل هر جاى دیگه اى این جا هم تعادل حرف اول رو میزنه.با این حال خودِ من معتقده به این که "پذیرش بدون شرط خود" یکى از علائم اعتماد به نفس کافیه(شایدم عزت نفس کافى!) خلاصه مطلب این که خواستم بگم به خودمون اجازه اشتباه بدیم...با این حال ، در کنار پذیرش اشتباهامون تلاش کنیم که جبرانشون کنیم.یا دیگه تکرار نکنیم:)
پ.ن : دو روز طاقت فرسا گذشت.منتظر یه سه روزه ش هستیم...
پ.ن ٢ : مثلا انقدر خسته باشى که تو اتوبوس چند بار گردنت افتاده باشه و چند بار هم خودت در معرض افتادن بوده باشى....نمیدونم به این میگن خستگى شیرین یا هرچى.اما امروزش به من نچسبید خیلى.با این که حسابى جبرانش کردم.اما...!
پ.ن ٣ : باید اعتراف کنم که من آدم بى معرفتى هستم...:(
پ.ن ٤ : بعدا مینویسم:)
موفق باشین
من فکر کنم میدونم شما کى هستى.چرا انقد خاموش عاخه؟:(
فک کنم بالاخره هرطور هم باشه آدم (آدم رو نمیگما!آدمیزاد رو میگم!) میتونه در نهایت خودش رو ببخشه! چون مقصر خودش بوده و کسی رو نمیتونه سرزنش کنه! فقط فک کنم یکم زمان میبره تا خودش رو ببخشه.
راجع به بعضیا این بخششه نیست واقعا.یعنى همیشه خدا خودشون رو مقصر میدونن و بخشششون(٣ تا ش:دى) هم احتمالا خیلى طول میکشه.خدا رو شکر که اینجورى نیستیم.خیلى بده آدم همه ش گیرِ اشتباهاتش بشه.خیلى...