چرا زندگى مى کنیم!

یادم میاد که یک زمانى یک معلمى به ما گفت که فکر کردن در ذات خدا حرامه!حرام اندر حرام اندر حرام.از این حالتِ مغرور طورِ خدا خوشم نیومد.اون موقعا بچه بودیم میترسیدیم.اما یه خاطره هاى خیلى محوى هم یادمه که یه بار انگار یکى ازمون پرسید به نظرت خدا چه رنگیه و من هم احتمالا اشاعه ى فضل کرده بودم که آبى(به خاطر آسمون!).اما یادم میاد که از اون به بعد (بعد از صحبت معلممون!) تا یه مدتى، تو اون عالم بچگىِ خودم، خیلى با خدا حال نمیکردم.آدم وقتى بچه ست خیلى احمقه.خیلى!

کارى به پاراگراف بالا ندارم.اما یک زمان هایى هم یادم میاد که تموم فکرم این بود که اگر یک آدمِ معتقدِ قابل بحث پیدا کنم که براى همه ى سوال هاى من جواب هاى قابل قبولى بدهد، پتانسیلِ معتقد شدن را دارم احتمالا.اما یک ویژگىِ بسیار مهمِ همه ى آدم هاى معتقدى که دور و اطرافم میدیدم این بود که بحث با ایشان عملا نتیجه اى نداشت.عملا!یک دوستى هم داشتیم که همیشه معلم دینى مان را به چالش مبکشید.اما دریغ دریغ دریغ از این که اون قانع بشود یا حتى ما قانع بشویم یا حتى معلممان تلاش قابل ستایشى داشته باشد براى قانع کردنِ یک مشت بچه ى ناقانع!دانشگاه که آمدیم باز هم از این دست بچه ها زیاد بودند.اما یک مطلبى کاملا برام روشن شد.اون هم این که اگر دوستانِ من هم به اندازه ى استادانمان کتاب خوانده بودند و اطلاعات داشتند شاید شاید شاید با احتمال خیلى پایین نتیجه اى حاصل میشد.اما باز هم بحث ها منتهى میشد به پایان هاى الکىِ با لبخندهاى پیروزمندانه ى استاد!هیچ وقت تمایلى به بحث با چنین موجوداتى رو نداشتم و ندارم و مطمئنا نخواهم داشت.اما همیشه این سوال بوده و هست و امیدوارم که خیلى بعدها نخواهد باشد! که واقعا که چى!

با همه ى ندانسته هام این رو هم نمیدونم.عیبى هم ندارد حتما.وگرنه اگر آن بالایى به فکر ما بود! و بود! حتما یک تلاشى میکرد که همه مان توى گل عین خر گیر نکنیم(بلانسبت!)

البته یه مسئله ى مهم دیگه اى هم هست.این که هر آدمى یه گذشته و یه طرز تربیت و یه فرهنگ خونوادگىِ خاصى داشته.و احتمالا کسى بى طرف نخواهد بود!جالبه که همه هم از وضعیت کنونیمون خوشحالیم! و میگیم که عمرا من آدمى مثل فلانى میشدم با آن عقایدش...اما غافل نشیم که ما برآیندى از همه ى احتمالاتِ رخ داده ایم!

یک نکته ى جالبِ عجیبِ ناراحت کننده اى هم هست.تقریبا احتمالا! زیاد شنیدیم که آدم که سنش رو به پیرى میره تازه یاد خدا میفته و (تو ایران شاید بیشتر باشه.نمیدونم.از خارجیا اطلاع خاصى ندارم!) داشتم میگفتم.تازه یادِ خدا میفته و میگه اى دلِ غافل.الان پس فردا که مردم نرم جهنم!! امیدوارم اگه قراره به راهِ مُتقنى!! هم هدایت بشم به همین زودیا باشه.که پس فردا تو پیرى به این بدبختیا دچار نشم...

پ.ن : وقتى بچه ى ١٠ ساله بگه اینجا ایرانه دیگه!!! و بخنده، ما باید چیکار کنیم با مملکتمون؟!

پ.ن ٢ : واقعا تعجب داره!(یا نداره؟!) که امسال مراسم حج اینجورى شده.داشتم به پدر میگفتم خدا سومیشو به خیر بگذرونه! البته با لبخند گفتم.اما بعد یادم افتاد به اونایى که اقوامشون اونجا هستن و الان چقد نگرانن.واقعا نمیدونم چى میشه گفت...چرا عاخه؟چى بگم بهتون عاخه؟نرید تو رو خدا:(

بعدِ این همه اتفاق که تو حج افتاده هرکى بره حج خیلى از جان گذشته س...