مقصر؟؟؟

به من میگویند آدم "خودسر"ى هستم.یعنى این که کارهام رو بدون مشورت خانواده انجام میدهم اکثرا.بعد فقط آخرش که همه چیز اوکى شد بهشان انتقال میدهم.حقیقتش این که این شیوه ى زندگى رو میپسندم واقعا.همین سفر اخیرى که با "میم" داشتیم.این همه وابستگى اش به خانواده رو نمیتوانستم درک کنم.این که "پدرم نمیگذارد من فلان کار را کنم و این ها".یک زمان هایى واقعا دلم میخواست رویش بالا بیاورم.امیدوارم که هرگز هرگز این جا را نخواند.اما واقعا این نوع وابستگى اش اذیتم میکرد و باعث میشد هرچى بیشتر فکر کنم که واقعا من و او چطور با هم دوستیم!...تفکراتش راجع به بهبود اوضاع جامعه احوالم را به هم ریخت.اصلا کلا بعضى آدم ها را درک نمیکنم.حتى آن پدر و مادرى که حس مالکیت روى بچه هایشان انقدر قوى است که دست و پایشان را عملا میبندد.من اصلا با این حس "مالکیت" پدر و مادرهاى ایرانى مشکل دارم.امیدوارم یک زمانى هم انقدر کول! باشم که بچه هایم را آزاد بگذارم که هر کارى عشقشان کشید انجام دهند و زندگى کنند.نه این که محدودشان کنم به یک سرى اصول دست و پاگیر.این که بگذارم خودشان راهشان را پیدا کنند نه این که کسى به زور واردشان کند به راهى که سر و تهش را هم نمیدانند...