نخوانید لطفا...

نه میخوام فاز منفى بردارم نه میخوام غر بزنم.یعنى حقیقتا هدفم این ها نیست.اما میخوام اینجا یک چیزى بنویسم که همیشه ى خدا یادم بماند.آن هم این که بدون دوستانم میمیرم.روحم میمیره.به معناى واقعى.دیروز مادرجانم میگفتن "پس ما اینجا کشکیم دیگه؟" خواستم توضیح بدهم اما گفتم بیخیال.مثل هرچه تا الان پیش آمده کسى نخواهد فهمید.این ها رو مینویسم که یک روزى که اومدم بخونم.بخونم که اون روزایى که من شمال هستم و "س" جان به هیج جایش هم نیست...بگم همین الان بود که چقدر دلم یک دوست خواست.فقط یکى.از همان ها که هزار بار توى آن یکى وبلاگ براى خودم توصیفش کرده بودم.انقدر توصیف کردم که الان حال توصیفش هم نیست حتى.دلم میخواهد یک دلخوشى داشته باشم همینجا در همین شمال سرسبز که برایم پر از خاطره هست.دلم نمیخواهد عین این آدم هاى بداخلاقى که هیچ دوستى ندارند بنشینم توى خانه و همه ش همین آهنگ لعنتى رو گوش بدهم.مادرم میگوید "راهتان عوض شده حتما" نمیدانم اسمش هرچى که باشد من این جا یک دلخوشىِ دیگر میخواهم.از جنس یک دوست خوب که قبول کند همین الان که زنگ میزنم بهش حاضر شود بیاید برویم دریا.بعد من همه ش غر بزنم از همه برایش.غر بزنم که از دوستِ گرام ناراحتم یک کمى.از خودم هم یک کمى.غر بزنم که دوست ندارم برگردم تهران مثلا...مثلا او هم از رانندگى من بترسد.اصلا به خاطر خودش سرعت را کم کنم مثلا.دلم میخواهد مثل "الف" جان که با تمام وجود بلافاصله بعد از تمام شدن امتحانات بلند میشود میرود به وطن ، من هم پرواز کنم به سمت وطنم..من هم همه ش دست دست نکنم و از دوستانم نخواهم که کمى بیشتر بمانیم تهران و بگردیم.فقط چون منِ لعنتى با تنهایى اینجا کنار نمى آیم.دلم میخواهد من هم با یک عالم دلتنگى براى دوستان قدیمى پر بکشم بیایم شمال.که نهایتش فقط نشود همین دورِ همى هاى زورکى..که همه ش "س"ى را ببینم که من را نمى بیند...شاید دوستِ گرام راست بگوید که من یک مشکلى دارم در رفتارم.شاید واقعا این طورى باشد.من ٢ سال است که از تمامِ دنیا همان دوستىِ ساده ى پاکى را خواستم که داشتم.یا فکر میکردم اصلا.که داشتمش.میگویند بهترین دوستِ آدم پدر و مادر آدم است.اما این جمله کشک است به خدا.خانواده رو دوست دارم.با تمام وجود.این به کنار.اما ...

نفس عمیق!!خیلى سعى کردم شکرگزار باشم.این هم یک بارِ دیگر.همه ش طلبِ من...