خانه
عناوین مطالب
تماس با من
مگو نامه!
به بزرگى خودتون ببخشین...
مگو نامه!
به بزرگى خودتون ببخشین...
دستهها
هورمون هاى لعنتى
1
جدیدترین یادداشتها
همه
روزای عجیب
حقیقت اینه
حال سوسو
شب تهوع اور
دوستای جدید
ازاد و رها
شرمندگی
آن سوی خواهش
تصمیم گیری
زن ها
بایگانی
بهمن 1403
7
دی 1403
1
آذر 1403
3
آبان 1403
1
مهر 1403
5
بهمن 1402
1
مرداد 1401
1
اسفند 1400
3
بهمن 1400
2
آبان 1398
2
مهر 1397
1
مرداد 1397
1
اردیبهشت 1397
1
فروردین 1397
1
اسفند 1396
3
دی 1396
1
آذر 1396
5
آبان 1396
1
مهر 1396
8
شهریور 1396
21
مرداد 1396
1
تیر 1396
5
خرداد 1396
8
اردیبهشت 1396
8
فروردین 1396
8
اسفند 1395
3
بهمن 1395
4
دی 1395
4
آذر 1395
7
آبان 1395
5
مهر 1395
7
شهریور 1395
14
مرداد 1395
8
تیر 1395
19
خرداد 1395
9
اردیبهشت 1395
8
فروردین 1395
7
اسفند 1394
13
بهمن 1394
34
دی 1394
33
آذر 1394
15
آبان 1394
25
مهر 1394
29
شهریور 1394
33
مرداد 1394
15
تیر 1394
11
خرداد 1394
4
جستجو
آمار : 32255 بازدید
Powered by Blogsky
ناامیدکننده س.اما دارم کم کم به این نتیجه میرسم که نوع بشر، فقط یه تناوب نه چندان مرتب از احساسات مختلفه.اشتباه میکنم؟خب حقیقتش امروز حالم خیلى خوب بود.قبل از این که س بهم زنگ بزنه.منم خواستم پشتش باشم.قوى باشم.قوى بودم.بودم؟
4 آذر 1394 ساعت 00:05
0
لایک
نظرات
1
+ ارسال نظر
مهندس جان
5 آذر 1394 ساعت 01:17
http://mohandesjan.blogsky.com
کاشکی بتونیم اکثر اوقات بالای محور (+) بمونیم...
0
0
کاشکى....
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت
Gravatar.com
ثبت نام کنید. (
راهنما
)
نام
ایمیل
آدرس وبسایت
مشخصات مرا به خاطر بسپار
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد
ارسال نظر
کاشکی بتونیم اکثر اوقات بالای محور (+) بمونیم...
کاشکى....