٣٤٣

مى گم شاید من تواناییم خیلى محدوده.شاید این مرز توانایى هاى منه.شاید نمى تونم همزمان به همه چى برسم.

این روزا بیمارستان خسته کننده ست.این جاس که درک مى کنم چى مى گفت اونى که مى گفت تو پزشکى اگه علاقه نداشته باشى جا مى زنى.راست هم مى گفت.دکتر دکتر گفتن و پول و شأن و شخصیت و هر علت دیگه اى که به خاطرش وارد این رشته مى شى بعد از یه مدت عادى مى شه و تو مى مونى و خودت و یه راه سخت که همه ش با خودت تکرار مى کنى واقعا این اون چیزیه که مى خوام؟

نه اونقدر انرژى دارم که خودم رو برسونم به درس ها و نه اونقدر شجاعت دارم که ببوسمش بذارم کنار.و تازه بذارم کنار که چى؟چى مى خواد بشه نهایتش؟واقعا جاش هست که بگم کسایى مثل شهریار که عطاى این رشته رو به لقاش بخشیدن واقعا شجاع بودن.شاید یکى از مهم ترین دلایلى که من این کارو نمى کنم، و البته بعد از این حقیقت که نمى خوام مامان و بابا رو ناامید کنم، اینه که مى ترسم!خیلى ساده.از این که یه زمانى خودم رو سرزنش کنم واسه تصمیمم.بگم واقعا سه سالِ دیگه ارزشش رو داشت؟وگرنه همین الانش هم علاقه مندم که این کار رو بکنم.من عمیقا مى دونم که این رشته خوشحالم نمى کنه.هرچقدر هم که درمان کنى و اشک شوق ببینى و احترام بذارن برات، مى دونى که آخرش که مى رسى به خودت، مى بینى یه چیزى کمه.مى بینى فقط عقلته که داره کار مى کنه.مى بینى که تبدیل شدى به ماشین.دیگه اشک شوق و احترام عادى مى شه.دیگه حتى برات مهم نیست که مریضت داره از درد به خودش مى پیچه.و لعنت لعنت لعنت به غرور پزشک ها.لعنت به غرور ماهایى که هنوز پزشک نشدیم.دلم مى گیره از حرفاى مادربزرگى که وسط حرفاى استاد غرغر مى کنه و استاد فقط یه نگاه الکى میندازه و برمى گرده به حرف خودش.دلم مى گیره از این که مجبورم تو شرایطى باشم که هرچند تلاش همه مون درمان درد مردمه، اما درد مردم نرمالِ زندگىِ من باشه.متنفرم از این که مادرى رو ببینم که هشیاریش انقدر پایینه که حتى متوجه نمى شه دارم فشارش رو مى گیرم.متنفرم از این که مادرى رو ببینم که سرطان داره و حتى خودش نمى دونه.که وقتى از درداش حرف مى زنه من تو دلم غصه مى خورم که کاش مى دونستى همه اینا به خاطر اون سرطان لعنتیه.اما بدترین اتفاق اینه که مى دونم اینا دیگه عادى مى شه.اینا دیگه عادى شده.دیگه گفتن این که این مریض چند روز بیشتر زنده نیست به جاى این که تراژدى باشه، حقیقتِ علمِ پزشکیه.چرا!هنوز دیدن دردشون حال منم بد مى کنه.اما مى دونم چند ماه، چند سال که بگذره... نمى خوام بگم قصى القلب مى شیم.دوست دارم بگم شرایط ایجاب مى کنه.و واقعا همین طوره.اما من نمى خوام اینجورى باشم.من دلم گرفته.من دیگه هیچ انگیزه اى براى دیدن بیمارى مردم و درس خوندن از رو اونا رو ندارم.من عملا انگیزه اى واسه ادامه ى این رشته ندارم جز این که تمومش کنم.شاید این خستگیه که جاى من حرف مى زنه.امیدوارم همین جورى باشه.وگرنه سه سالِ دیگه عذابه.دو سال هم روش.