326

عجیبه.این که، همین آدم چند وقت پیش از این آدما دلش گرفته بود، و الان ...از تنهاییامون متنفرم.از این که واسه این که تنها نباشیم مجبوریم با هر آدمی دوستی کنیم.یا این کارو می کنیم به هر حال.از این که این آدم چقدر از اونا بدش میومد و الان اینجوری... یا شو آفه یا واقعا این طوریه، هر کدومش هم که باشه به اصطلاح تو کَت من نمی ره.اصلا نمی تونم قبول کنم.شاید هم چه بخوام و چه نخوام، تنهایی ما آدما قوی تر از غرورمونه.شاید منم همین جوری باشم.شاید.شاید هم نه.حداقل می دونم دوستشون ندارم، و دیگه نمی رم سمتشون.حداقل انقدری غرور دارم که تو تنهاییام هم سراغشون رو نگیرم.شاید هم این غرور الکیه.شاید هم اشتباه می کنم.اما حداقلش اینه که دو روز دیگه پیش خودم شرمنده نمی شم.ضمن این که تجربه نشون داده هربار پیش کسی درد دل کردم دو روز که سهله، دو ساعت بعدش پشیمون شدم.یکیش میم.بی نهایت از خودم متنفرم که میم از رازم خبر داره.رازی که مادرم نمی دونه، رازی که فقط 2 نفر از آدمای زندگیم می دونن.از خودم بدم میاد که تو یه پیاده روی از این سر تا اون سر انقلاب رازم رو بر باد دادم رفت.و چقدر حس خوبی هم داشتم اون موقع.لعنت به من.

بعدها می خوام با این حجم از پشیمونی چیکار کنم؟می دونم هرچقدر هم بگذره ع دوسم داره.حتی سال ها بعد که ببینمش.شاید واقعا به کارام فکر نمی کنم.اما حداقلش دردسر درست نکردم واسه اونا.حداقلش اینه که مسئولیت کارام رو خودم قبول می کنم.حداقلش اینه که اشکم رو اونا نمی بینن.مگه نه؟این افتخار داره اصلا؟:)

پ.ن : از سین بدم میاد.دلم می خواد دیگه نبینمش.اگه بره یه اتاق دیگه، باهاش نمی رم.امکان نداره برم.دیدنش سمه.نمی خوام ببینمش.نمی خوام حتی تو زندگیم باشه.یعنی انقدر ازش متنفرم؟؟!!بله

پ.ن 2 : یه آدم چجوری می تونه انقدر خوب باشه؟خدایا می شه کارش رو جور کنی؟نمی گم بهش گفتم و به حرفم گوش نکرد.البته واقعا این کار رو کرد:) اون که اینقدر دوستت داره.چی بگم والا.شاید تو یه چیزی می دونی که ماها نمی دونیم.یعنی من هم همین رو بهش گفتم.اما متاسفانه، داره واقعا باورم می شه که بدشانسه.نذار باورم بشه.باشه؟هرچند من هم به این نتیجه رسیدم که این استاده به درد نمی خوره.این جوری نمی شه.این جوری همه ش پشیمونیه.اما خب خودش اینو می خواد.کارش رو جور کن.داره فکر می کنه عمرش رو تلف کرده.منم دیگه دارم به این نتیجه می رسم.نذار برسیم.باشه؟:)