عمق زندگى به دوست داشتنامونه
فارغ از طول و عرض زندگى، عمقش به دوست داشتن هامونه:)
City of stars
Are you shining just for me?
City of stars
There is so much that i cant see
Who knows?
Is this the start of something wonderful and new?
Or one more dream that i can not make true
پ.ن : دلم مى خواد زیر آسمون این شهر غریبِ بزرگ، یکى بود که بودنش شرط و شروط نداشت.خیلى بده این که هیچ کدوم از آدمات درکت نکنن.maybe im not good enough
مى ترسم به آدما نزدیک بشم.مى ترسم به "ن" نزدیک بشم و همه چى رو خراب کنم.
پ.ن ٢ : این روزا شلوغه.نمى رسم به هیچى.
پ.ن ٣ : به هر بخش زندگیم که مى رسم، واسه یکى دیگه کم میارم.
پ.ن ٤ : دلم مى خواد جلوى کلى آدم بزنم زیر گریه:)
پ.ن ٥ : چرا هیچ کس نیست دلداریم بده:(((
پ.ن ٦ : بهترین کار اینه که بخوابم.
پ.ن ٧ : همه ش صداش مى کنم و جواب که مى ده مى گم هیچى.این علامت بدیه؟خودم مى دونم که بده.این یعنى دردمو به هیچ کس نمى تونم بگم.حتى به خودش.خودم رو نمى شناسم دیگه..نخیر!
بعد اون جواب مى ده و اصرار مى کنه که بگم حرفمو.روتینِ روتین.مى تونم پیش بینى کنم که اگه حرف نزدن رو ادامه بدم دو بار دیگه هم اصرار مى کنه و نهایتا مى گه هرجور راحتى.هم اصرارش حالمو خراب مى کنه "هم هرجور راحتى".این جور وقتا مى دونم چمه.مى دونم چیه که دو دلم مى کنه.مى دونم.
اما آدما چجورى با تکرار کنار میان؟چجورى با آدماى تکرارىِ زندگیمون کنار میایم؟چجورى بدون هیجان نفس مى کشم؟چجورى چشامو مى بندم رو آدماى جدید؟چجوریه که دلم نمى خواد تلاشى کنم واسه نگه داشتن روابط قدیمى؟دلم سنگ شده.امروز همه ش بد بود.حرفاشون، کاراشون.انگار نمى شناختمشون.انگار نه انگار که تا چند ماه پیش باهاشون مى خندیدم.انگار آدماى یه سیاره ى دیگه باشن.سرمو رو شونه ى هیچ کدومشون نمى تونم بذارم.همه ش تظاهره.لعنتى
کلا دخترا اینگونه آفریده شدن: مجموعه اى از افکار و رفتارى که نمیشه توشون دنبال دلیل و اصول معمول بود، سعى کن بیشتر دنبال دلت باشى تا عقلت، این واسه دخترا بهتره، قاعده ها و اصول این دنیا زاییده مردهاست، شما با اینا سازگار نیستید.
هرجورى فکر کردم جوابى پیدا نکردم که حق مطلب رو ادا کنه:)
چون با همچین بینشى امیدى هم به اصلاح نیست.پس خوش باشین با این توهماتتون:)
ضمن این که کامنتتون کاملا بى ربط بود..