تو کاراى تحقیقاتیمون مجبوریم همه چى رو مچ کنیم، مجبوریم تصادفى عمل کنیم، مجبوریم پلاسبو بدیم، ما مجبوریم اثر هزار تا عامل رو حذف کنیم تا در نهایت به این نتیجه برسیم که بله این عامل در این اتفاق یا رفتار مؤثره
و با همه ى این ها باز هم مى گیم (به طور خاص در پزشکى و به طور عام در کلیت جهان شاید) هیچ قطعیتى وجود نداره!!! [این شایدِ داخل پرانتز رو تأییدى بر مطالب درون پرانتز بدانید!]
اما متأسفانه... یه سرى آدما با کمترین اطلاعات ممکن مى شینن به قضاوت بقیه.با کمترین اطلاعات ممکن!!!
پ.ن : گاهى وقتا سخت مى شه بدونى دلیل اصلى خوشحالیت چیه! واسه خودته یا بقیه؟به خاطر خودِ خودته یا به خاطر یه آدم دیگه.
مى شه مطالعه کنى رو خودت؟مى شه همه چى رو با تکرار و تجربه فهمید؟