من همیشه سعى میکنم اگه قولى به کسى میدم تا آخرش پاش بمونم.اما اخیرا به این نتیجه رسیدم که تقریبا هیچ کدوم از کسانى که میشناسم همچین چیزى براشون مطرح نیست!احساس میکنم اتفاقا اونا دنیا رو راحت تر میگیرن و خوشبخت ترن.یعنى من اشتباه میکنم.حالا بحث زیادى نمیکنم.فقط خوبیش اینه که یاد گرفتم نه به اینجور آدما امید داشته باشم، و نه در مقابلشون خیلى انرژى صرف کنم.مثل خودشون باهاشون برخورد کنم(احتمالا درستش هم همینه!).
پ.ن : من آدم آن تایمى نیستم اصلا!میدونم اینم یکى از مثالاى همینه.البته درسته که آن تایم نیستم.اما خودم بیشتر از بقیه از این قضیه حرص میخورم:دى