٢٣٠

سلام ارى جان

مدتى بود یادم رفته بود که ما آدم ها چقدر موجوداتِ بى کسى هستیم.که چقدر تنهاییم.مدتى بود فکر میکردم که آدم ها اگر قولِ i'll be there for u مى دهند، واقعا هم آن موقعى که باید هستند...مدتى بود امید الکى بسته بودم به آدم هاى زندگیم...

ارى جان یک بار براى همیشه این رو براى منِ فراموشکار دیکته میکنم که فقط خودش است و خودش

واى به حال اون شبى که حالِ روحىِ آدم بد باشد.اون هم نه براى هیچ اتفاق بیرونى ، بلکه فقط براى یک تغییر شدید درونى.که درد روحى مزخرفش حتى از درد جسمیش هم غیر قابل تحمل تر است.

کاش این "من" کمى حواسش به خودش بود که درس هاى زندگى را خود به خود یاد بگیرد.نه این که کسى به زور توى مغزش فرو کند.