٢٣٥

الان که فکر میکنم

زندگى من

دقیقا همون لحظه هاییه که 

تو پیاده رو

تو شلوغىِ پیاده رو 

میون آدما

قدم میزنم

و آدما رو نفس میکشم

آدم هاى به ظاهر مرموزى که اتفاقا مرموز بودن آخرین چیزیه که میشه بهشون نسبت داد

نپرس چرا

اینجوریه دیگه